Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Raciborzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2016r.

Sąd Rejonowy w R a c i b o r z u Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Maksoń-Prach

Protokolant: Marta Badura

w obecności Prokuratora: ---

po rozpoznaniu w dniu: 06/10/2016r.

sprawy:

A. W.

s. H. i J.

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

w dniu 6. 03. 2016r. w R. kierując samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym poprzez niezachowanie należytej ostrożności w trakcie wykonywania manewru wyprzedzania samochodu osobowego marki O. (...) o nr rej (...) kierowanego przez L. J. w wyniku czego potracił jadącą z naprzeciwka motorowerem marki R. o nr rej. (...) B. K. (1), która w wyniku wypadku doznała wielołamowego złamania gałęzi górnej kości łonowej prawej z przemieszczeniem, złamania gałęzi dolnej kości łonowej prawej i inne, które to obrażenia powodują u pokrzywdzonej ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kk czyli ciężką chorobę długotrwałą,

tj. o czyn z art. 177 § 2 kk

1.  uznaje oskarżonego A. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 177 § 2 kk i za to na podstawie tego przepisu skazuje go na karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności ustalając okres próby na 1 (jeden) rok;

3.  na podstawie art. 71 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego karę grzywny w ilości 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

4.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek zapłaty zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w kwocie 6000 (sześć tysięcy) złotych na rzecz pokrzywdzonej B. K. (1);

5.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w postaci wydatków w wysokości 552,81 (pięćset pięćdziesiąt dwa 81/100) złotych i obciąża go opłatą w kwocie 520,00 (pięćset dwadzieścia) złotych.

Sędzia:

Sygn. akt II K 385/16

UZASADNIENIE

W dniu 06 marca 2016 r. w godzinach wieczornych oskarżony A. W. jechał samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) z R. w kierunku R.. Wraz z oskarżonym w samochodzie znajdował się O. W. oraz A. Z..

W R. na ul. (...) przed samochodem oskarżonego jechał samochód marki O. (...) o nr rej. (...) kierowany przez L. J.. Oskarżony chcąc wyprzedzić jadący przed nim pojazd rozpoczął wykonywanie manewru wyprzedzania. W tym czasie z przeciwnego kierunku jechała pokrzywdzona B. K. (2). Pokrzywdzona poruszała się prawidłowo oświetlonym motorowerem marki R. o nr rej. (...). W trakcie wykonywania manewru wyprzedzania oskarżony A. W. nagle zorientował się, że z naprzeciwka jedzie motorower. W związku z tym podjął próbę hamowania. Nadto zjechał na lewą stronę. Reakcja oskarżonego nastąpiła jednak zbyt późno i doszło do zderzenia obu pojazdów.

W wyniku wypadku B. K. (2) została złamania gałęzi górnej kości łonowej prawej z przemieszczeniem, złamania gałęzi dolnej kości łonowej prawej w kierunku miednicy mniejszej po stronie prawej, złamania talerza trzonu kości biodrowej lewej, złamania szyjki kości udowej lewej, złamania trzonu kości udowej lewej, wieloodłamowego złamania nadkłykciowego i międzykłykciowego kości udowej prawej, złamania trzonu kręgu L2, złamania wyrostka poprzecznego LI lewego, złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej oraz stłuczenia tkanki mózgowej lewej półkuli. Nadto u pokrzywdzonej doszło do wystąpienia objawów wstrząsu hypowolemicznego i ostrej niewydolności oddechowej. Obrażenia te spowodowały u pokrzywdzonej ciężki uszczerbek na zdrowiu w myśl art. 156 § 1 pkt 2 kk.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- zeznań pokrzywdzonej B. K. (1) (k. 60 – 61, 31)

- zeznań świadków: L. J. (k. 35 – 36, 31v.), M. K. (k. 38 – 39, 32) oraz L. K. (k. 41, 32)

- protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 5)

- protokołów oględzin (k. 6 – 8, 9 – 10, 11 – 12, 21 – 23)

- protokołu zatrzymania rzeczy (k. 17 – 18)

- wykazu dowodów rzeczowych (k. 43)

sprawozdania z zakresu badania alkoholu etylowego w płynach ustrojowych (k. 51)

- protokołu pobrania krwi (k. 52)

- opinii sądowo-lekarskiej (k. 67 – 68)

- sprawozdania z wyników postępowania mediacyjnego (k. 91)

Oskarżony A. W. na rozprawie sądowej w dniu 06 października 2016 r. (odmiennie niż podczas postępowania przygotowawczego) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach oskarżony podkreślił, iż przed rozpoczęciem manewru wyprzedzania upewnił się, że z naprzeciwka nie nadjeżdża żaden pojazd. Motorower zauważył zbyt późno. Nadto oskarżony nie potrafił stwierdzić czy motorower był prawidłowo oświetlony. Pokrzywdzona była ubrana w ciemnych barwach Dodał, że droga po której się poruszał nie jest oświetlona. Równocześnie A. W. nie podtrzymał wyjaśnień złożonych w trakcie postępowania przygotowawczego. Przyznał, iż jego wcześniejsza postawa wynikała z obawy, że pokrzywdzona będzie miała problemy z wypłatą odszkodowania.

Oskarżony A. W. nie był dotychczas karany sądownie.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego (k. 79, 30)

- karta karna (k. 89)

Sąd zważył co następuje:

Oskarżony A. W. stanął pod zarzutem popełnienia czynu określonego w art. 177 § 2 kk.

Postawa oskarżonego zaprezentowana podczas rozprawy sądowej bezsprzecznie stanowi linię jego obrony i w związku z tym nie może zostać zaakceptowana przez Sąd. Zdaniem Sądu, oskarżony twierdząc, iż motorower pokrzywdzonej nie był oświetlony chciał umniejszyć swoją odpowiedzialność za spowodowanie wypadku. Motorower, którym jechała pokrzywdzona był prawidłowo oświetlony – co zostało potwierdzone na nagraniu z monitoringu.

Pokrzywdzona B. K. (1) w złożonych zeznaniach przyznała, iż nie pamięta samego momentu wypadku. Równocześnie dodała, iż przed wypadkiem motorower z pewnością był sprawny. W momencie wypadku była ubrana w jasne ubrana. Z całą pewnością motorower był prawidłowo oświetlony. Z dalszych zeznań pokrzywdzonej wynika, iż po wypadku oskarżony odwiedzał ją w szpitalu. K. przepraszał i prosił o wybaczenie. Pokrzywdzona podkreśliła, iż wybaczyła oskarżonemu. Równocześnie szczegółowo opisała długi pobyt w szpitalu oraz żmudny proces rehabilitacji. W chwili obecnej nadal porusza się z pomocą chodzika, bądź kul. Prawa ręka nie odzyskała pełnej sprawności. Doszły problemy z uszkodzonym kręgosłupem. Stan zdrowia fizycznego odbija się negatywnie na jej zdrowiu psychicznym.

Świadek L. J. w złożonych zeznaniach przyznał, iż w momencie zdarzenia było dość mroczno. Jadący za nim oskarżony rozpoczął manewr wyprzedzania. Przed zakończeniem manewru, oskarżony zaczął gwałtownie hamować. Świadek przyznał, że początkowo myślał, iż samochód oskarżonego uderzył w jakąś zaporę. Dopiero gdy wysiadł z samochodu zorientował się, że doszło do potrącenia. Równocześnie świadek przyznał, iż również nie zauważył wcześniej jadącej motorowerem pokrzywdzonej. Dodał także, że w chwili zdarzenia pokrzywdzona miała na sobie jasną kurtkę oraz jasną torebkę.

Świadek M. K. przyznał, iż nie był naocznym świadkiem wypadku. Potwierdził jednak, iż motorower, którym poruszała się pokrzywdzona był w dobrym stanie technicznym i miał sprawne oświetlenie. Dodał, iż pokrzywdzona bardzo dbała o konserwację pojazdu, a wszelkie usterki były naprawiane od razu.

Świadek L. K. w swoich zeznaniach stanowczo podkreśliła, iż pokrzywdzona przed wyjazdem włączyła w motorowerze światła. Przyznała także, iż światła w pojeździe były sprawne.

Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków należało uznać za spójne, logiczne i wiarygodne. Świadek L. J. zgodnie ze swoją wiedzą i spostrzeżeniami opisał przebieg zdarzenia. Z kolei L. K. potwierdziła, że pokrzywdzona przed zdarzeniem miała włączone światła drogowe.

Przedmiotem ochrony przestępstwa określonego w art. 177 kk jest bezpieczeństwo życia i zdrowia ludzi, uczestniczących w sytuacjach, obejmowanych nazwą zbiorczą – ruchem lądowym, wodnym lub powietrznym. W przeciwieństwie do przestępstw powszechnego narażenia na niebezpieczeństwo w komunikacji (art. 173 kk i art. 174 kk) art. 177 kk jest typem przestępstwa, do którego istoty należy nie tylko zagrożenie dla życia lub zdrowia, ale także naruszenie tych dóbr. Jest to więc przestępstwo skierowane wprost przeciwko życiu lub zdrowiu w sytuacji uczestniczenia w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Podmiotem czynu zabronionego określonego w art. 177kk może być każdy uczestnik ruchu drogowego, wodnego lub powietrznego, do którego adresowane są zasady bezpieczeństwa obowiązujące w danej dziedzinie ruchu. Obok reguł skodyfikowanych, na zasady bezpieczeństwa składają się reguły nie skodyfikowane, a wynikające jedynie z przepisów i z istoty bezpieczeństwa w ruchu. Zachowuje swoją aktualność stanowisko Sądu Najwyższego, iż „kierowca ma obowiązek nie tylko prowadzić pojazd zgodnie z obowiązującymi nakazami i zakazami, lecz winien on także zachować bezpieczną prędkość, czyli dostosować ją do konkretnych warunków drogowych, m.in. do natężenia ruchu, warunków atmosferycznych, widoczności nawierzchni i predyspozycji kierowcy (OSNPG 1984, z. 4, poz. 24). szczególna ostrożność polega na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu się do warunków i sytuacji na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Przestępstwo z art. 177 § 2 kk jest występkiem nieumyślnym – skutek bowiem jest zawsze nieumyślny. Nadto skutki przestępstwa, w przedmiotowej sprawie ciężkie obrażenia ciała odniesione przez B. K. (1), które skutkowały jej ciężką długotrwałą chorobą muszą pozostawać w związku przyczynowym z naruszeniem przez sprawcę zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Owe zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym to przede wszystkim reguły zawarte w przepisach ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym oraz reguły wynikające z różnych unormowań i istoty bezpieczeństwa ruchu, Podstawowymi wspólnymi zasadami są: zasada trzeźwości oraz ograniczonego zaufania. Nadto obowiązują kierowcę pojazdu zasady ostrożnego i rozważnego prowadzenia pojazdu, zachowania bezpiecznej szybkości oraz zachowania szczególnej ostrożności podczas jazdy, a w szczególności w trakcie wykonywania manewru wyprzedzania – czego oskarżony ewidentnie nie dopełnił. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego: „wyprzedzający musi mieć absolutną pewność, że na widocznym i wolnym odcinku drogi zdoła wyprzedzić jadący wolniej pojazd. Powinien przy tym uwzględnić panujące warunki drogowe, stan pogody, szerokość jezdni, utrudnienia w ruchu, itp.” ( wyrok SN z dnia 18 lipca 1972 r., sygn. V KRN 256/72, niepubl.). W konsekwencji należy uznać, iż „lekkomyślne wyprzedzania pojazdu bez upewnienia się, iż droga jest wolna, należy do najcięższych naruszeń zasad bezpieczeństwa, stanowi bowiem najczęstszą przyczynę groźnych wypadków drogowych” ( por. wyrok SN z dnia 05 września 1979 r., sygn. V KRN 203/79, niepubl.). W przedmiotowej sytuacji nie ulega wątpliwości, iż oskarżony nie miał absolutnej pewności, iż znajdujący się przed nim odcinek drogi jest wolny, co pozwoli mu na prawidłowe wykonanie manewru wyprzedzania.

Na podstawie art. 177 § 2 kk Sąd skazał oskarżonego A. W. na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na postawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 1 rok.

Na podstawie art. 71 § 1 kk Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w ilości 80 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 zł.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego należy uznać za wysoki. Oskarżony naruszył porządek prawny w sferze narażenia na niebezpieczeństwo życia i zdrowia człowieka oraz naruszenia zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego. Na niekorzyść oskarżonego przemawia nieprawidłowe obserwowanie sytuacji na jezdni oraz pominięcie zasad szczególnej ostrożności – co miało decydujący wpływ na spowodowanie wypadku.

Biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób życia sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, Sąd uznał, że w stosunku do oskarżonego możliwe jest zastosowanie warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Orzeczony okres próby będzie wystarczający dla zweryfikowania postawionej pozytywnej prognozy, że pomimo nie wykonania orzeczonej kary oskarżony nie popełni ponownie przestępstwa. W ocenie Sądu tak ukształtowana karta będzie oddziaływać wychowawczo i zapobiegawczo wobec oskarżonego oraz spowoduje, że będzie on przestrzegał porządku prawnego, zadba o prawidłowe przestrzeganie przepisów ruchu drogowego i w przyszłości nie popełni podobnego przestępstwa. Realnie odczuwaną przez oskarżonego dolegliwością będzie orzeczona wobec niego kara grzywny.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 6000 zł na rzecz pokrzywdzonej B. K. (1).

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w postaci wydatków w wysokości 552,81 zł i obciążył go opłatą w kwocie 520 zł.

Sędzia: